Jubileumkrant vv Goes // 1895-2020

Je ziet het tegenwoordig niet zo heel vaak meer. Spelers die heel lang, soms zelfs hun hele leven, voor één en dezelfde club spelen. Ze zijn schaars, maar Sherief Tawfik vormt een uitzondering op die regel. De Middelburger verdedigde, op een uitstapje naar RKSV Hal- steren na, acht seizoenen de clubkleuren van GOES. Vorig seizoen zette hij een punt achter zijn loopbaan. Sherief was vier jaar oud toen de voetbalwereld voor het eerst kennis- maakte met de nu 31-jarige verdediger. De eerste stapjes binnen de lijnen werden gezet bij VCK in Koudekerke, waar hij woonde en tot en met de E’tjes zou voetballen. Na twee jaar als D-pupil bij RCS, werd hij opgepikt door RBC Roosendaal, alvorens hij na twee zware knieblessures en het verdwijnen van het belofteteam besloot terug te keren naar Zeeland. "Dat was een onzekere toekomst. Ik ben toen gaan meetrainen bij GOES, Hoek en VC Vlissingen, maar bij GOES had ik het beste gevoel. Gérard de Nooijer was trainer en we hadden een leuke groep, dat was voor mij het belangrijkste." Leuke groep Hij zei het profvoetbal vaarwel en keerde op zijn 21ste terug in het amateurvoetbal, een flinke stap. "We speelden toen eerste klasse, dus dat was wel wat lager dan ik gewend was bij RBC. Het is dan soms best lastig om de motivatie op te brengen, maar je komt in een nieuwe situatie. Niet alles draait meer om voetbal, dan ga je andere keuzes maken, ik ben toen begonnen aan een studie." Na vier jaar waarin hij promotie naar de hoofdklasse en degradatie naar de eerste klasse meemaakte, trok hij de deur achter zich dicht voor een avontuur in Brabant. "Robert Molenaar was daar trainer, die kende ik nog van RBC. Halsteren was een club die graag hogerop wilde, maar het is ze tot op de dag van vandaag eigenlijk nog steeds niet echt gelukt." De verdediger had het goed naar zijn zin in het geel-zwart, maar het alleen op en neer reizen begon zijn tol te eisen. "Dat werd steeds meer een opgave. Samen met mijn gezin en werk was het heel druk, minder trainen was niet mogelijk, dus hield het na een jaartje alweer op." Ondertussen was het contact met GOES nooit verwaterd en dus was een terugkeer een logisch gevolg. "Daar twijfelde ik eigenlijk niet over. Het is gewoon een normale club, makkelijk in de omgang en met altijd een leuke en goede groep. Ik vind het heel knap hoe ze dat altijd voor elkaar krijgen." De beste In de acht jaar dat Sherief te bewonderen was op sportpark Het Schenge, zag hij natuurlijk veel spelers, maar ook trainers komen en gaan. Het kiezen van de beste is lastig, omdat ze allemaal zo hun eigen ding hadden. "De Nooijer wist precies hoe hij wilde spelen, maar kon ons ook goed mo- tiveren. Dat was bij John Karelse ook, hard werken en motiveren. Terwijl Rogier echt een liefhebber is van het spelletje met een enorme overtui- gingskracht." Maar ook Daan Eikenhout heeft indruk op hem gemaakt. "Die had zijn huiswerk goed gedaan. Het idee was simpel, maar wel heel duidelijk. Daar ging iedereen in mee." Sherief vormde jarenlang het hart van de defensie, zo vormde hij duo’s met Teun Rentmeester, Gert-Jan van Leiden, Jan-Paul van Hecke en in zijn laatste seizoen Jarreau Manuhuwa. Ze hadden, op laatstgenoemde na, allemaal één overeenkomst. "Zij gingen de duels aan, ik zorgde voor de opbouw." Veel trainers, veel spelers en dus ook veel verschillende samenstellingen. Welk team was het beste? "Waarmee we promoveerden naar de Derde Divisie. Dat was voetballend echt een heel goed team." Hoogtepunten En zoals altijd, komt aan alles een einde. Ondanks dat het al een aantal jaar door zijn hoofd spookte, besloot Sherief pas afgelopen seizoen dat het genoeg was. Hij legt het nog maar eens uit. "Het zat al jaren in mijn hoofd, maar het voelde nog niet goed. Het is heel druk met een groot gezin en een fulltime baan, daar gaat veel tijd in zitten. Je hebt nauwelijks weekend en het stukje plezier werd minder. Dan kost het te veel moeite en levert het te weinig op." Mist hij het niet? "Haha! Ik mis het nog hele- maal niet. Zeker niet dat ik na een wedstrijd twee of drie dagen niet kan lopen." Want ook dat speelde een rol in zijn beslissing. "Het was toch altijd kijken hoe het met mijn knieën ging. Kan ik wel of kan ik niet spelen? Ik wil op mijn vijftigste nog normaal kunnen lopen." Maar ‘de jongens’ mist hij zeker wel. "Het sociale ga je echt missen. Tuurlijk blijft het spelletje ook leuk, maar we hadden echt een soort vrienden- groep. Dat is veel waard." Gek genoeg maakte hij nooit een kampioen- schap mee, wel speelde hij zo ongeveer ieder jaar nacompetitie. Die wedstrijden vormden de hoogtepunten. "Avondwedstrijden. Hoe meer publiek, hoe beter. Daar gaat het er echt om, dat zijn samen met promo- ties wel echt hoogtepunten." Mede door zijn blessures had hij er mis- schien wat meer uit kunnen halen, maar hij kijkt tevreden terug. "Niemand had verwacht dat we dit konden bereiken met GOES. We hebben echt iets moois neergezet met elkaar." ‘‘WE HEBBEN IETS MOOIS NEERGEZET’’ 29 doelpunten gescoord 29 Zes keer nacompetitie 1x degradatie 2x handhaving 3x promotie 6 In seizoen ‘17/’18 voor het eerst de districtbeker gewonnen van de 279 officiële wedstrijden voor G.O.E.S. (8 seizoenen) 232 8 KLASSE SEIZOEN COMP. BEKER NACOMP. KNVB-BEKER COMP. BEKER NACOMP. 1C 2011-12 23 3 4 1 1 1 HB 2012-13 19 6 4 --- 3 --- HA 2013-14 19 1 1 --- 3 1 --- 1B 2014-15 25 2 --- --- 3 1 --- 1C 2016-17 24 2 5 --- 4 --- --- HB 2017-18 30 5 4 --- 4 1 1 3e D. Zo 2018-19 30 --- 2 --- 6 --- --- 3e D. Za 2019-20 19 --- --- 3 --- --- --- TOTAAL 189 19 20 4 24 3 2 SHERIEF IN CIJFERS DE SEIZOENEN VAN SHERIEF WEDSTRIJDEN DOELPUNTEN 23 JUBILEUMKRANT 125 JAAR V.V. G.O.E.S. Sherief Tawfik